„Wysokie Obcasy” to spektakl o tańcu jako pracy i o tancerzach jako osobach walczących ponad wszystko z ograniczeniami i przeciwnościami, starających się za każdym razem o jak najlepsze wykonanie spektaklu. Są oni w pełni zdani na siebie, swój talent, swoje umiejętności, również na swoje słabe strony, pozbawieni jednocześnie wszystkiego, co pomaga im stworzyć świat scenicznej iluzji. Bez pięknych, błyszczących kostiumów, paczek, koletów, point czy baletek. Obserwujemy tancerzy nie w roli zakochanego księcia czy zranionej uczuciami księżniczki lecz tancerzy, którzy tańczą, bo chcą, tańczą, bo mają potrzebę wyrażania siebie. Opowiadają o sobie, narzekają na innych, walczą z życiem prywatnym przeplatającym się z zawodowym. Zwykła codzienność pracy artysty.

Zarówno osoby, z którymi pracuję, jak i nowe otoczenie, w dużym stopniu determinują każdą moją pracę. Najważniejsze jest dla mnie, to by nie dyktować artystom wymyślonych przeze mnie ról, bo każdy ma przecież własną osobowość. Uważam, że w ten sposób spektakl staje się obrazem szczerym i prawdziwym. To tancerze są obserwowani, oceniani, to oni przekazują wizję reżysera i prowadzą dialog z widzem. Dlatego też staram się prowokować tancerzy do rozmowy od samego początku.

„Wysokie obcasy” są wynikiem wyjątkowej konfrontacji pomiędzy mną i tancerzami. Różnice w przyzwyczajeniach i w sposobie pracy stały się punktem wyjścia do stworzenia ruchu i treści. Powstał spektakl osobisty, w którym tancerze testują siebie wzajemnie, obserwują uważnie, stawiają wymagania. Spektakl o pracy w grupie i o byciu zdanym wyłącznie na siebie. O trudnościach wchodzenia wyżej od wyznaczonego celu. O próbie chodzenia na wysokich obcasach.