reżyseria, scenografia, opracowanie muzyczne: Janusz Orlik
choreografia: Janusz Orlik z zespołem Teatru Klucz
asystent reżysera: Antek Kurjata
obsada: Mariusz Józefiak, Jarosław Kubiak, Antek Kurjata, Daniel Laskowski, Lidia Piskorska, Piotr Roszak, Karol Solski, Magdalena Szalbierz, Arkadiusz Żmijewski
kostiumy: Agnieszka Ostrowska
reżyseria świateł: Arkadiusz Kuczyński, Janusz Orlik
opieka terapeutyczna: Hanna Rynowiecka
interpretacja w PJM: Karina Akseńczuk
audiodeskrypcja: Marcin Głowiński
produkcja: Centrum Kultury Zamek w Poznaniu
Spektakl przygotowany przez Centrum Kultury Zamek w Poznaniu w ramach projektu Europe Beyond Access, dzięki grantowi z programu Kreatywna Europa.
/ 1:01
„Staraj się zatem serce własne odrywać od umiłowania tego, co widzialne, a samego siebie ku temu, co niewidzialne, kieruj.”
Tomasz à Kempis
Po Tranquillo i Intermezzo, dwóch nagrodzonych i docenionych przez krytyków produkcjach, Teatr Klucz powraca na scenę z Amoroso, szczerym i intymnym spektaklem, w którym artyści i artystki opowiadają historię miłości w jej różnych formach. Robią to bezustannie, z oddaniem i bez wyrzutów sumienia. Do końca. Bez końca.
Amoroso jest dla kochających i kochanych, dla szczęśliwych i spełnionych. Dla zagubionych i porzuconych.
Ta prowokująca do myślenia produkcja zadaje pytanie: Co tak naprawdę miłość oznacza dla Ciebie? Czy kochasz szczerze? Czy w ogóle chcesz kochać? Co jesteś w stanie poświęcić dla miłości? Na scenie zobaczymy całe spektrum ludzkich stanów emocjonalnych i zachowań odzwierciedlających różne oblicza miłości.
Poetycki, oniryczny, niespieszny spektakl łączący różne środki ekspresji scenicznej, ze szczególnym uwzględnieniem tańca, ruchu scenicznego i improwizacji. Niewielkie partie tekstu mówionego tłumaczone będą na polski język migowy.
Choreografia Amoroso powstała w wyniku wspólnej pracy zespołu Teatru Klucz i jego opiekuna artystycznego, Janusza Orlika.
„Dzisiaj najważniejszym atutem Teatru Klucz nie wydaje się już naturalność, indywidualizacja tworzonych postaci ani względna spontaniczność opowiadających o sobie aktorek i aktorów, a dyscyplina, opanowanie oraz jakość teatralnego rzemiosła, którym dysponują. (…)
Orlik, wraz z pracującymi w Teatrze Klucz artystami i artystkami (…) opowiadają sen o miłości, który śnimy chyba wszyscy: każdy i każda, podążający za głosem serca, które czasem bije z radością, ale często też, ugodzone strzałą Erosa, krwawi.”
Piotr Dobrowolski, nietak!t
/ 1:37
„Amoroso nie jest spektaklem podejmującym ważną społecznie, choć ciągle tabuizowaną i trywializowaną kwestię prawa do osób niepełnosprawnych do miłości i przyjaźni, tworzenia związków, rodzicielstwa, seksu, intymności. Janusz Orlik z zespołem nie uprawiają teatru społecznego. Reżyser podejmuje temat miłości jak artysta pracujący z artystami, przetwarzając go na wypracowany wspólnie (poprzez ciało, słowo, muzykę, ruch) język sztuki. Niepełnosprawność nie jest tu różnicą, która podlega zatuszowaniu czy uwypukleniu, wydaje się po prostu częścią narzędzia artystycznego, którym dysponują i z którym pracują aktorzy.”
Monika Świerkosz, Didaskalia